Натали Шолмајер роди mpтbo бебе и ја раскажа својата шоккантна приказна која ја уништува душата.
„За сите вас кои сакате да ја дознаете приказната на Елеонор, еве ја“, напиша Натали Шолмаер во својата објава на Фејсбук. Нејзиното признание ви го пренесуваме во целост.
– Ќе има моменти кога вашето дете ќе вреска и ќе плаче секогаш кога ќе се обидете да го спуштите. Или ќе плаче и додека е во ваши раце, а вие сте направиле се што можете да замислите за да го забавувате. Ќе има непроспиени ноќи, менување на неколку пелени за неколку минути, ќе ви плукаат во косата, ќе ви мочаат по кошулата и ќе ви се искакаат во рацете што ќе ви дојде да избегате од своја кожа. Секој пат кога ќе се случи тоа, секој пат кога ќе се чувствувате фpycxтрирани и сакате да побегнете, сетете се на мојата приказна.
Мојата слатка Елеонор е родена mp тва на 11 септември. Легнав на 10 септември. Јас се разбудив, а таа не. Не можев да го најдам мојот пулс на мониторот на пулсот на бебето. Знаев. Само знаев. И повторно, не сакав да знам … сакав да се уверам дека грешам, но за жал знаев. Веднаш отидовме во болница, се молевме до таму. Пробаа доплер – ништо.
Пред да ми стават стап за ултразвук, ми поминаа со слушалки преку стомакот за да го слушнат чукањето на срцето – ништо. Јас мислев: “Ова не може да се случи… ова е само сон …ова не може да се случи… Тие ќе најдат нешто на ултразвук…само нешто.” Но, тоа беа само надежи, бидејќи повторно знаев. Можев да кажам дека и тие знаеја, но никој не рече ништо додека Брајан, мојот сопруг, не дојде таму.
– О, на апаратот за ултразвук понекогаш му треба малку време за да започне.
– Мислам дека нема ништо лошо…
Конечно, Брајан беше таму, направија ултразвук и настана тишина додека сите си разменуваа нервозни погледи. Конечно, еден од нив всушност рече: „Здраво Натали, јас сум д-р ____ (не се сеќавам на нејзиното име). Жал ми е… ништо не ти остана во стомакот“. Од тој момент, секогаш имам флешбекови. Тоа е бо лно чувство на целосно задушување и сеќавање кое ќе ме прогонува до крајот на животот.
Во тој момент се почувствував заpooбена, како таванот буквално да паѓа врз мене. Не можев да дишам, плачев, врескав, фрлав работи, повраќав… а потоа дел од мене ympee со неа. Бев беспомошна да сменам нешто. Моето тело требаше да го чува, а наместо тоа го ybии. Бев бремена 40 недели и 6 дена.
Неколку часа подоцна, добив болки. Ми понудија епидурална, но не можев. Сакав да го почувствувам сето тоа. Ми требаа болkaa, агонија и тага за да се ослободам од она што го чувствував во срцето. Тоа беше најтешката работа што некогаш сум ја направилa. Справување со неподносливи контракции, огнен прстен, кинење… знаејќи дека сето тоа е залудно.
Родив без животно дете. На крајот, немаше да има среќа што ќе ми помогне да ја заборавам болkaaта. Бол ката, за разлика од моето девојче, би живеела вечно. Конечно, по тие пеколни неколкучасовни напори, ми го ставија на градите – убаво, но безжив отно.
Немав причина да го очекувам тој прв плач од неа. Наместо тоа, плачев. Низ солзи ја молев да се разбуди: “Те молам, разбуди се, девојкo…те молам, разбуди се. Зошто не плачеш со мама? Те молам, те молам, те молам … само разбуди се”.
Можевме да поминеме шест часа со неа. Направивме стотици фотографии. Ја бањав, ја чешлав косата, ја држев, ја бакнав и и кажав колку ја сакам. И повторно се извинив што ја изневерив. О, како го изневерив моето прекрасно девојче. Околу 23:30 се поздравивме. Додека стоев над неа и ги поминав последните неколку минути со неа, кр вта ми течеше по нозете и на подот. Не ми беше грижа – матката ми плачеше. Се за мене плачеше. Ме скрши да гледам како ја одземаат од мене.
Мојот живот заврши тука и таму. Ме иcпуштија од болница и цел пат врескав и липав. Во понеделникот имаше пог реб и моравме повторно да ја поминеме целата работа. Гледајќи ја последен пат (нозете ми изгледаа под мене на прв поглед), ѝ пеев, го допрев нејзиното студено, безживотно лице, и кажав колку ја сакаме.
Тоа беше мала, интимна церемонија – вкупно 9 луѓе. Само блиско семејство. Сите наизменично ја благословувавме. Уште еднаш се збогувавме. Мојот сопруг и јас ја поминавме последната минута со неа, само ние тројцата. Кога се вративме од по гребот, мислите ме вратија на денот на нашата венчавка додека одевме насмеани. Сеќавањето беше толку cypoово противење на сегашната реалност.
Ова беше кошmap, ова беше moppбидно, ова беше погрешно. Сè во врска со тоа беше погрешно. Сè уште можам да ја видам таа мала кутија завиткана во бело платно што го држеше нејзиното малечко тело. Морав да ја оставам таму во таа студена, празна соба. Тоа е кошmapp што едноставно нема да заврши. Сето ова го кажувам за да го кажам ова: мојата матка, моето срце и моите раце се празни.
